SZKOŁA JAZDY WEGA
Dlaczego pojazdy nauki jazdy są oznaczone literą L?
Z tego artykułu dowiesz się:
- Skąd wzięło się ,,L" w oznaczeniach pojazdów szkoleniowych?
- Co oznacza literka ,,P" na dachu auta szkoleniowego?
- Jak wyglądała historia nauki jazdy w Polsce?
TO MUSISZ WIEDZIEĆ!
,,L" jak...
Według danych Głównego Instytutu Statystycznego z ostatnich lat, ponad 22 miliony Polaków posiada prawo jazdy. Wielu kierowców, a także osób bez uprawnień, może się zastanawiać, dlaczego samochody przeznaczone do nauki jazdy są oznaczone literą L. Przyjrzyjmy się temu bliżej.
Z KODEKSU DROGOWEGO
Oznaczenie pojazdów szkoleniowych
Wygląd pojazdów szkoleniowych jest ściśle regulowany przez przepisy. Samochody szkół nauki jazdy muszą posiadać na dachu kwadratową tabliczkę z białą literą L na niebieskim tle. Jest to wymóg wynikający z artykułu 55 ust 1 kodeksu drogowego, choć sam przepis nie wyjaśnia, dlaczego wybrano właśnie literę L. Rozporządzenie Ministerstwa Infrastruktury z 22 lipca 2002 roku określa szczegółowe wymiary tabliczki, ale także nie odpowiada na pytanie o wybór litery.
Źródło litery L
Odpowiedź jest dość prosta i związana z językiem angielskim. Słowo "learn" oznacza "uczyć się", a "learner" to osoba ucząca się. Stąd właśnie pochodzi oznaczenie L. Pojazdy szkoleniowe z literą L można spotkać nie tylko w Polsce i Wielkiej Brytanii, ale także w wielu innych krajach, takich jak Australia czy Portugalia. W różnych krajach tło litery może się różnić (np. w Wielkiej Brytanii jest czerwone).
Po zdaniu egzaminu - litera P
Po zdaniu egzaminu na prawo jazdy można zastąpić literę L literą P, co oznacza "probationary", czyli "próbny". Jest to sygnał dla innych kierowców, że osoba za kierownicą dopiero zdobywa doświadczenie na drodze. Chociaż oznaczenie P nie jest wymagane przez prawo, może pomóc w uzyskaniu wyrozumiałości od innych uczestników ruchu drogowego.
Historia nauki jazdy w Polsce
Przepisy dotyczące ruchu drogowego w Polsce pojawiły się w 1826 roku, a pierwszy kodeks drogowy został uchwalony w 1921 roku. Pierwsze prawa jazdy na auta osobowe wydano w 1918 roku, wraz z powstaniem pierwszych komisji egzaminacyjnych. Aby prowadzić ówczesne pojazdy, takie jak Fordy, trzeba było mieć ukończone 18 lat i zdać egzamin teoretyczno-praktyczny obejmujący wiedzę o budowie i działaniu pojazdu oraz znajomość przepisów drogowych.
Prawo jazdy było wtedy rzadkością i miało ważność trzy lata. Uzyskanie tego dokumentu wymagało zarówno wiedzy teoretycznej, jak i praktycznych umiejętności prowadzenia pojazdu, co czyniło je elitarnym uprawnieniem.